En janz eans Saach

Dat Jeschrei vum Jesuskindsche

Kreisstadt. Wenn endlesch Chresdaach füje de Düje steit, dann fangen die Wonde at Woche vüjeher ahn! Die Kendesche sen brav on wearen sesch hööde, en büs Woat zu soon. Owends wearen die Zemme opjeröimp, ohne dat jrus wat jesoot weare mooß. Vüje demm „innet Bett john“ wearen saube Schohn füje de Wonnungsdüje jestalt, öm Morjens en klein Tüttsche Jummibeasche odde en Schoklädsche vom Ängelsche rous ze holle. Et rouch at no Plätzje on et wijet vell jetuschelt. 1989 woa en besonde Joha: Deja Stolz jede Motte on Oma hät oos jepack: Ohs Bärebelsche sollt de Hauproll em Kreppespell vum Kendejaade spelle! It, wat emme so hezzlesch laache konnt, doref et Maria senn! It nohm dat, mije konnten et net vestoon, janz jelooße op! Dofüje woaren mije opjeräsch on jespannt wie ene Flitzebore. Mir senn all kucke jejange: de Oma, de Bappa, de Mama on de Schweste.

Dat Bärebelsche äs schnuestracks hännesch die Bühn jejange on mije soßen do on han füje Opräjung keine Besse von dem feine Kooche, der op demm Desch stond, eraf krisch. Et Jlöckelsche dät bimmele on met demm Moment wue et mucksmöisjestell. Die Kendesche sengen en Chresdaachsleedsche. Dea Vüjehang jeid op on dann sehnme it do stohn: oos Bärebelsche - jetzt et Marie - en enem we’iße Kleid met enem gruse blaue Dooch üwwe demm Köppsche. Janz fromm se’it et ous on nitt seng Roll ejans! Newwesch imm, it hat de Arem be imm enjahange, dat Pittesche met enem vell ze jruuse Kammesol, wat jetz janz de Jupp woa. Me se’it inne wahaftesch die Nut on et Ehlend ahn. Se zejehn vun Hous ze Hous on froren no Ondekonnef. Nerejenswu well me se hann on se wearen üwweall we’ide jescheck. Dann es de ijeschte Deil eröm. Wie dat Stöck we’ide jeid, kennt Jede. Zo derre Hijete kütt ene Ängel on söht inne, dat de Herodes demm Kindsche, wat ondewäächs es, ahn et Fell well. Wie de Vüjehang et drette mohl op jeid, es dat eijendleje Spell at eröm; denn et Marie hät et Kindsche at. On wat füje en Kindsche: net die Popp ous de Spelleck, wu se imme mät jeüb hann - nä, en rischtesch Bäbipopp haddet em Arem on die woa jood schwea! Et Maria setz nou no demm Kindsche kre’ije rischtesch feadesch op em Stohl on dem Jupp ässet langwe’ilesch. Eja steid schräsch donewwesch. Op sengem Kopp ene Hoot, dea vell ze jruus äs. En de lenke Hand hällte ene schweare Klöppel. Et kütt ene Haufe Besuch on brengk Päcksche füje dat Kindsche mät. Jenau in demm Moment rötscht demm Maria dat „Kindsche“ ous de Händ on flüsch met enem laute „Mama“ op de Boddem. Nou ässet e römm met de Frömmeschkeit on Dankbakeit üwwe die Jeschenke. Mät einem Schlach woa dea Vüjewetz do on it hät dat „Jesuskindsche“ am Bein hujezoore. Su schnell konnt me net kucke, do äs et imm ahn de Wösch jejange öm ze sehn, wu dat „Mama“ hea kohm. De Jupp hat och kein Loss mie on et hät inn och net intresiejet, wat dea Besuch alles ahnschleppe dät: En Bruut, Myrre von de Spellwiss, Weihrauch ous de Sandkess on Bleschduuse als Selewe on Jold. Janz jelooße nohme senge Hoot, satz denn owwen op denn Klöppel on dräht en su fass, dat dea Hoot dinsele dät. Domät hat sesch dat janze Kreppespell jeändet: Maria hat rousjefonne, dat dat Kindsche brölle dät, wenn me et op de Kopp stallt on dann widde op die Fööß on helt sesch nou do drahn. De Jupp leht mät Bejeisterong senge Hoot danze. Nue die Ängelsche blewen be’i de Saach. Die stonden drömeröm on hehlten die Äremsche ousenande, domet me de Flüjelsche soch. Dozweschen leven noch en paa Hijete, die ije Päcksche loss weare mooten. Dann soß do noch dat jelöcklesche Maria met demm Kindsche, wat et Schreije net senn leet on ene fle’ißije Josef. Zom Schluß hann se noch en Chresdaachsleedsche jesonge on domet demm janze Spell noch en wöredesch End jejenn. Menge Mann hat de meiste Spass. Hätte doch bei senge Doochte en Jescheck füje de Teschnik entdeck! On nou - wie heiß dat su schön: Schwenk de Hoot on maach et jood!

Irene Thöing