Von wejen schönste Dach
Kendekummijun, en Fess fü’e die Ahle!
„Klein und wacker baut den Acker!“ Dat woren die einzesch Wo’at, die esch von menge Oma op hudöitsch jehü’et han, on dat hat senge Jrond: Et jow Keine, der so en klein Oma hat! Wie esch ze Kummijun kom, hat esch se bahl in de Jrüß at üwweholt. Dat es ob mengem Kommijumbeld jenau ze sehn: Oma lenks - se woa jo och meng Jö’ad - on meng Pädsche räächs. Metten dren esch met we’ißem Kleid on derre we’iße Schoh im Matsch; denn die Stroß woa noch net jemach. Ich mot janz fromm kucke - obwohl et mije net dono woa! Von wejen schönste Dach! Hongeresch in de Kerech on noch hongereje Heim! Dann mot esch mesch met dere Ahle an de jode Desch, der im Wohnzemme stont, setze. Meng Jeschwiste und Kusine doreften in de Oma ihe Stüffje on do ihre Blödsenn maache. Jetz wue Äässe objefahre, als wenn et moan nöis mie jööf! Die Eifele hatten en vi’edel Rend metbrach on esch hat dat Jeföhl, dat alles dovon ob de Desch kom. Dat feng mät de Zupp ahn. Die woa esu fettesch, dat eine net ene Haufe Aure ahnkucke däten, nä, die janze Zupp woa ein Auch. Do dronnesch schwommen, weil et jo ene besondere Daach woa, Ste’anschenudelle. Esch moot fürem Ääße lang bedde, domet mije ohs an de Zupp net die Schnüß vebrenne däte. No der Zupp jow et noch mie vom Rend: Zuppefleisch, Broode on en ahnständesch Zauß - on Jrompere on allelei Jemös. Derre Ahle wue ene joode Ruude einjeschutt on esch kroch en Jelas Bodendorfer Sprudel. Am Schluß vom Ääße woa fü’e jede en Kömpsche Pudding mät Knoche do. Der oß esch esu jean. Dat woa Schokladepudding met jehackte Mandele! Dono soß esch do on moot mesch üwwe all die schöne Kummijunsjeschenke freuje, die esch no on no ous dem Pape’ije jepellt han: en Deschdeck met sechs Stoffserviette, en Jannitu’e we’iße Damasbettwösch, sechs Frottehanddösche mett Wöschlappere, Sammeltasse, jehäkelte Sackdoochsbehälte, dre’i Hottenseje on sons noch allhand nötzlech Jeschie. Vun menge Oma han esch en joldenesch Arembanduhe krisch! Meng Mamm hat at die Deschdeck zweschen de Fengere und dät se beföhle: „Daat aas eppes goods!“ soht se met ihrem Eifele Platt on menge Vadde soch dat janz praktesch: „Da es winnestens wat Jescheites! Met de O’usstöije kann me net fröh jenoch ahnfange -on jetz bedank desch ens ahnständesch fü’e die joode Saache!“ Esch han dann jedem, der an meng Zokonnef jedaach hät, dat joode Händsche jejenn on ene Knicks jemaach. Dat hätt esch noch leewe jedohn, wenn winnestens wat zum Spille dobe’i jewes we’a! Meng Bröde on meng Kusine hann mettlewe’il ous de Oma iere fresche Ze’idung Hötsche jefahlt on sesch de Bo’uch voll Pudding jestopp. Ich soss imme noch zweschen de Ahle - on die hatten wichtije Saache ze vezelle. Vestanne han esch net vell, han nue drop jewaat, dat esch opstohn döref, öm met derre Andere zu spille. Nix woa! Esch moot setze ble’iwe, mesch fein benenn on mije jetzt anhüjere, wer at all de Jrompere in de E’ad hat on wie we’it se im Wenget wore. Do kom mi’e die Andach am Nommentaach wie en Elüsung füje. No de Ahndaach jof et Kaffee on Kooche. Dat heisch: die Kende kroochen Lindeskaffe on die Jruse schwatze Kaffee. Et wuren Bottecrem, Erepeleböddem on ene Appeltaat ous dem Backes ahnjeschnidde on vedeilt. Von dem janze fetteje Ääße hat esch at Bouchpeng, doch esch kroch keine Schabau wie die Ahle, esch moot dat oushahle! Wat han Die sesch üwwe denn Schnaps jefraut on jestronz. Do stonten se newweschenande op demm Desch: de Heffe von de Aah on der Schnaps von derre Äppel, die die Eiffele jeraaf on brenne hann looße. Jän Owend fengen se an zu tottele on se wu’eren krabitzesch. Se schmessen sesch Saache an de Kopp, die se sesch nööchten net trouten. Et wue rischtesch jelade, äwwe zom Jelöck och döiste. Do ene Deil vom Besuch von we’it fott kom, jinken die ijeschte at und bedoueten, dat der Daach at eröm woa! Esch woa fuh; denn esch hat mi’e „de schönste Daach im Lewwe“ annesch vü’ejestallt! Wenn Ije ösch jetz frocht, wu die Fraue woaren: In de Kösch, han de Desch jedeck, siddesch jeschwaad, odde han newwesch ijere Männe jehutsch on jeneck! Übrijens: Die Frotteehanddöche hann esch jetz noch im Jebrouch on die we’iße Damasbettwösch le’it noch enjepack em Wöscheschrank!